Το να είσαι γονιός καμιά φορά μοιάζει με πόλεμο, άσχετα με την ηλικία του παιδιού. Δεν είναι μόνο η πίεση που νιώθεις για την ανατροφή του, μα όλη αυτή η καθημερινότητα που καμιά φορά που φαντάζει ακατόρθωτη.
Εάν εμπλέκεσαι πολύ στη ζωή του παιδιά σου, άνετα μπορούν να σε αποκαλούν υπερπροστατευτική και πως θα μεγαλώσεις ένα εύθραυστο παιδί. Εάν αφήνεις το παιδί μόνο του αρκετά ώστε να δει πως γίνονται ορισμένα πράγματα, τότε είσαι αμελής. Φαίνεται πως ότι και να κάνουμε πάντα θα βρίσκεται κάποιος εκεί να μας πει το λάθος μας.
Ωστόσο, πολλά από αυτά που κάνουν τα παιδιά και τα χαρακτηρίζουμε κακομαθημένα είναι όντως λάθος των γονιών. Εκεί ο γονέας καλείται να «φτιάξει» το παιδί του. Ορισμένα παιδιά έχουν άσχημη συμπεριφορά ώστε να μιμηθούν κάποιον από την τηλεόραση, στο σχολείο… Ακόμη κι εκεί θα φταίνε οι ίδιοι οι γονείς εάν δεν το σταματήσουν εγκαίρως.
Μπορεί να μην είναι δίκαιο αλλά εάν δεν διδάξουμε στα παιδιά έναν καλύτερο τρόπο κανείς άλλος δε θα το κάνει και το παιδί θα είναι για πάντα κακομαθημένο…
Εάν νομίζεις πως έτσι εκφράζονται… όταν το παιδί χτυπάει και δαγκώνει κάνεις λάθος. Το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να το ρωτήσουμε, γιατί είναι θυμωμένο και στην πορεία να εξηγήσουμε πως αυτό που κάνει είναι άσχημο και πονάει. Πως δε θα ήθελε να του κάνει το ίδιο κάποιο άλλο παιδάκι.
Εάν το παιδί δεν συμμαζεύει τα παιχνίδια του ή το πιάτο του… πως περιμένεις στην πορεία να κάνει πιο σημαντικά πράγματα για τον εαυτό του μα και για βοήθεια, όταν ακόμη και τα πιο απλά τα θεωρεί δεδομένα ή χάσιμο χρόνου;
Η τηλεόραση και οι συμμαθητές του φταίνε! Νομίζεις πως έχεις δίκιο; Συμφωνώ εν μέρει πως η τηλεόραση επηρεάζει πολύ ένα παιδί. Εάν όμως αντιληφθείς πως συμπεριφέρεται πιο επιθετικά ή μιλάει άσχημα, μπορείς να επέμβεις αμέσως και να εξηγήσεις στο παιδί το λάθος του. Οι περισσότεροι γονείς βρίζουν μπροστά στα παιδιά χωρίς να τους νοιάζει, λέγοντας, «έλα και τι έγινε, τι θα καταλάβει». Το παιδί είναι όμως εκεί και έχει καταλάβει! Και πόσο μάλλον όταν οι γονείς λειτουργούν σαν είδωλο για τα παιδιά τους. Είναι ο μικρός τους καθρέπτης.
Πείτε και λίγο όχι! Προς Θεού, όταν λέμε λίγο όχι, εννοούμε λίγο! Ορισμένοι γονείς καθώς τους κοιτάζω νιώθω λες και δίνουν εντολές στα σκυλιά τους. Κάτσε, όχι, μην. Το παιδί δεν είναι σκύλος και πρέπει να του μιλάμε σαν να είναι ενήλικος. Έτσι θα αναπτυχθεί πιο γρήγορα και η ομιλία του…
Όμως…
Κατανοούμε όλοι αυτή την κούραση μετά από τη δουλειά, το καθάρισμα. Μην λέτε όμως συνέχεια ναι για να γλιτώσετε τη «γκρίνια» και προπαντός, με ένα ναι, η τυχόν έλλειψη του ενός γονέα δεν θα κερδίσει επιπλέον αγάπη του παιδιού του όταν αυτός είναι απόν.
Έκανα νωρίς οικογένεια. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ σαν γονέας. Ε και; Οι γονείς ή οι παππούδες μας έκαναν ακόμα μικρότεροι από εμάς οικογένεια και δούλευαν περισσότερες ώρες. Σε αυτό το πράγμα δεν υπάρχει δικαιολογία. Η αλήθεια όσο πικρή και να είναι, είναι πως ποτέ δεν ήσουν έτοιμος για γονιός. Καλύτερα ας έπαιζες με ένα ανιψάκι που και σαν πρότυπο σε έχει και δεν θα είχες καμία απολύτως σχέση με την καθολική ανατροφή του.
Με το παιδί μου είμαστε φιλαράκια! Εννοείται πως το παιδί πρέπει να αισθάνεται οικειότητα και ασφάλεια ώστε να το πλησιάσετε πιο εύκολα σε μία στιγμή ανάγκης… Δυστυχώς όμως αυτό δε γίνεται όταν εσύ ο ίδιος μιλάς στο παιδί σαν να μην είναι παιδί. Οι ρόλοι πάντα πρέπει να είναι διακριτοί. Σε αποκάλεσε χαζή-ό και γελάς γιατί σου φάνηκε περίεργο ή αστείο; Εκεί έχασες το παιχνίδι! Όταν επιτρέπεις στο παιδί σου να σου μιλάει έτσι, να μη σου φανεί εάν κάνει bullying αύριο μεθαύριο.
Το παιδί είναι ένα κενό, άγραφο, τρυφερό φύλλο χαρτί που περιμένει ανυπόμονα και με περίσσια περιέργεια να γραφτεί. Το παιδί είναι ο καθρέπτης μας σε πιο μικρή έκδοση. Έχει για πρότυπο του εσένα.
Δεν είναι δύσκολο να μάθεις στο παιδί τον σεβασμό και την αγάπη. Αφού σε κοιτάζει στα μάτια και σε αντιγράφει με κάθε κίνηση σου. Μην σκέφτεσαι τι μπορείς να αλλάξεις για να μην είναι κακομαθημένο γιατί δεν είναι… ακόμα. Δυστυχώς κακομαθημένο παιδί είσαι εσύ…
BabyRadio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου